Θερμά συγχαρητήρια στο μαθητή της ΣΤ΄ τάξης του σχολείου μας , Χρήστο Γιαννούλη, για την τιμητική του διάκριση με Έπαινο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος για παιδιά και εφήβους.

ΜΠΡΑΒΟ, ΧΡΗΣΤΟ!!!

Χρήστος Γιαννούλης, Στ΄ τάξη

ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ…

Εκείνο το βράδυ κανένα γράμμα δεν κοιμήθηκε. Το ελληνικό αλφάβητο είχε
πάρει την απόφασή του. Σύμφωνα και φωνήεντα ανυπομονούσαν πάνω στα πλήκτρα
του υπολογιστή. Μόλις ο νεαρός Πέτρος, που κάθε μέρα όλο κάτι έψαχνε και κάτι
έγραφε στο διαδίκτυο, θα πήγαινε για ύπνο, εκείνα θα έκαναν συμβούλιο…
Είχαν απελπιστεί πια να περιμένουν μάταια μήπως τα χρησιμοποιήσει ο
Πέτρος. Όλο με ξένα ψηφία έγραφε, μία γλώσσα που είχαν ακούσει να την ονομάζει
«γκρικ-λις». Υπήρχε στ’ αλήθεια τέτοια γλώσσα; Τα ελληνικά γράμματα δεν ήξεραν
κάτι τέτοιο. Μα αυτό που τους ένοιαζε τώρα ήταν η δική τους τύχη. Θα συνέχιζαν να
παραμένουν στα αζήτητα; Θα τα προσπέρναγε ο Πέτρος σαν να μην υπάρχουν; Γιατί;
Με τέτοια απογοήτευση και απραξία είχαν θυμώσει πολύ τα ελληνικά
γράμματα. Ένιωθαν αδικημένα. Η κατάσταση είχε φέρει γκρίνια. Τα Σύμφωνα δεν
Συμφωνούσαν πια. Τα Φωνήεντα δεν Φώναζαν πια. Κάθονταν αμίλητα και
μελαγχολικά.
- «Γράφοντας γκρικ-λις δεν μας Σέβονται», είπε το Σ.
- «Είναι σαν να μας Διαγράφουν», συμπλήρωσε το Δ.
- «Απλώς κάποιες φορές μας Ξεχνούν», είπε πιο συγκρατημένα το Ξ.
- «Όχι, δεν μας ξεχνούν. Πώς να μας ξεχάσουν; Στα ελληνικά σκέφτονται
και μιλούν. Στον Γραπτό λόγο όμως υπάρχει το πρόβλημα», είπε το Γ.
- «Ας Αλλάξουμε λοιπόν αυτήν την κατάσταση!», Αναφώνησε το Α.
- «Αν διάβαζαν Βιβλία, θα Βοηθούσε πολύ», είπε το Β.
- «Μας Προσβάλλει η συνήθεια των γκρικ-λις», σχολίασε Πικραμένο το
Π.
- «Εμείς όμως Ζούμε!», Ζωήρεψε το Ζ. «Αιώνες τώρα! Η ιστορία και η
φιλοσοφία έμειναν Ζωντανές χάρη σ’ εμάς».
- «Και η Λογοτεχνία!», συμπλήρωσε το Λ.
- «Και Ταξιδέψαμε παντού! Ταξίδι σε όλους τους πολιτισμούς του
κόσμου!», πετάχτηκε το Τ.
- «Χαρίσαμε τη σοφία! Χαράξαμε νέους δρόμους στην ανθρώπινη
σκέψη!», είπε Χαρούμενο το Χ.
- «Θα Ζητήσουμε λοιπόν να αλλάξει αυτή η συνήθεια!», συνέχισε το Ζ.
- «Ναι! Να βάλουμε τα Δυνατά μας!», είπε Δυναμικά το Δ. «Να κάνουμε
ένα κλικ και να γράφει πια στα ελληνικά ο Πέτρος!»
- «Όλοι μαζί να προσπαθήσουμε! Όλοι μαζί!», φώναξε το Ο.
- «Ναι! Ναι!», συμφώνησε το Ν.
- «Ελάτε! Ας Επιμείνουμε!!!», Ενθουσιάστηκε το Ε.
- «Μα εμείς πώς να Καταφέρουμε Κάτι τέτοιο; Το Κλικ πρέπει να το
Κάνει ο ίδιος ο Πέτρος», είπε το Κ.
- «Και οι Φίλοι του!», συμπλήρωσε το Φ.
- «Μπορούμε λοιπόν να του ετοιμάσουμε ένα ωραίο Μήνυμα!», είπε το
Μ.
- «Υπέροχη Ιδέα!», πετάχτηκαν το Υ και το Ι.
Σκέφτηκαν, ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν.
Το μήνυμα θα έλεγε:
Όλες τις γλώσσες να αγαπάς.
Να τις μαθαίνεις και να τις εκτιμάς.
Όμως τα ελληνικά μην τα παραπετάς.
Είναι η μητρική σου γλώσσα. Μπορείς και το ξεχνάς;
Άρχισαν λοιπόν να χοροπηδούν με όλη τους τη δύναμη πάνω στα πλήκτρα, με
την κατάλληλη σειρά βέβαια, ώστε να γράψουν το μήνυμά τους.
- «Τι Ωραία! Τι Ωραία!», έλεγε το Ω.
- «Προσέξτε μην κάνουμε Λάθη!», συμβούλεψε το Λ.
- «Μην τα κάνουμε Θάλασσα!», πρόσθεσε το Θ.
- «Προσέξτε και την Ορθογραφία!», είπε σοβαρό το Ο.
- «Μη Βιάζεστε! Το Βράδυ είναι δικό μας!», είπε καθησυχαστικά το Β.
- «Ψέματα! Έχει περάσει η ώρα!», είπε το Ψ.
- «Σε λίγο θα προβάλει ο Ήλιος!», ανησύχησε το Η.
- «Ελάτε να δουλέψουμε με Ρυθμό! Το Ρολόι δείχνει ότι
προλαβαίνουμε!», είπε το Ρ.
Και τελικά…
- «Να το! Να το! Έτοιμο!», ανακοίνωσε το Ν.
Το επόμενο πρωί ο Πέτρος, μόλις άνοιξε τον υπολογιστή του, βρήκε αυτό το
παράξενο μήνυμα. Δεν έψαξε να βρει ποιος του το είχε στείλει. Προσπάθησε όμως να
καταλάβει το νόημά του. Το σκέφτηκε καλά. Αντί για «γκρικ-λις», θα έκανε απλώς
ένα «γκρικ-κλικ»! Άρχισε να γράφει στα ελληνικά. Και του άρεσε όλο και
περισσότερο. Πόσες όμορφες ελληνικές λέξεις θυμήθηκε! Ένιωθε περήφανος για την
μητρική του γλώσσα. Άσε που ξαναθυμήθηκε και τους κανόνες της ορθογραφίας!
Έστειλε μάλιστα το μήνυμα και στους φίλους του. Και αυτοί σε άλλους φίλους τους.
Και εκείνοι σε άλλους. Και σιγά σιγά το ελληνικό αλφάβητο στους υπολογιστές
ζωντάνεψε ξανά!!!